Zomer

De zomer was heet. Veel plannen die ik had, moest ik laten varen. De zon bepaalde wat er wel of niet mogelijk was: rustig aan en mij overgevend aan de warmte. De zonnestralen waren zo verzengend dat schaduw de beste plek was om te vertoeven.

Schaduw, wat ken ik deze plek goed. Zonder dat ik mij ervan bewust ben, verblijf ik in mijn leven dikwijls in mijn eigen schaduw. Het kwam lang niet in mij op om in mijn licht te gaan staan. Het leek mij beter om mij gedeisd te houden. Niet te veel opvallen, daar voelde ik mij het veiligst bij. Ik had het gevoel dat ik door de mand zou vallen als anderen werkelijk zouden zien wie ik was. Ik deed mijn best om mij stoerder voor te doen dan ik was. Mijn onzekerheden hield ik voor mijzelf. Als ik zou laten zien wat er ten diepste in mij omging, zouden mensen mij wel eens voor gek kunnen verklaren. Dat had ik namelijk ook al dikwijls met mijzelf gedaan.

Tijdens de opleiding Essentiecoaching werden we uitgenodigd om in ons licht te gaan staan. Wat vond ik dat spannend! Vinden andere mij niet lastig, stom, dom of een aansteller?

Maar onder die angst voelde ik ook een sterk verlangen. Ik zag hoe leuk het was als anderen uit de groep in hun licht gingen staan. Ik genoot van hun Zijn: hun oprechtheid, hun talenten en hun kwetsbaarheid. Hun vertrouwen, maar ook hun onzekerheid om zich durfden te laten zien. Zij sterkten mij om mijn eigen stappen in het licht te durven zetten.

Gedurende deze zomervakantie was er rust en tijd om naar binnen te keren. Ik werd mij nog meer bewust van mijn licht en mijn schaduw. En hoe deze onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn.
Nu de dagen langzaam korter worden, koester ik het licht van de zomer. Het zomerlicht dat ik innerlijk met me meedraag naar de komende herfst.

Esmeralde