Lief zijn voor jezelf.

Ik geef vrienden vaak de raad lief te zijn voor zichzelf en dat is dan ook een leerweg die ik zelf al enkele jaren bewust probeer af te leggen. Maar wat betekent lief zijn voor jezelf?

In ieder geval hield het voor mij in dat ik leerde te stoppen om mezelf af te wijzen wanneer ik afwijzing in de buitenwereld ervaar. Het betekent dat ik zachter probeer te zijn in mijn oordelen over mezelf over niet goed genoeg, niet mooi genoeg, niet succesvol genoeg, niet slank genoeg, niet fit genoeg en niet ZEN genoeg. Dat ik leerde om mezelf als goed genoeg te ervaren…Compassie te hebben met mijn onzekerheden…en mezelf af te vragen wat mijn behoefte was onder het oordeel over mijzelf waarmee ik mezelf kleineerde.

Hierdoor merkte ik dat ik  behoorlijk hard ben voor mezelf. Waar ik vol compassie en liefde de ander bleef zien als volmaakt en licht en hun strubbelingen als behoefte aan heling, kon ik mijn eigen worsteling echt flink links laten liggen en stak ik als ik het moeilijk had liever mijn kop in het zand.

Tijdens de Opleiding EssentieCoaching® heb ik écht geleerd om te zijn met wat kwetsend of pijnlijk is. Om aanwezig te blijven bij mijn eigen emotionele en fysieke reactie en daar ruimte voor maken in plaats van mij ervoor af te sluiten. Met zachte aandacht voor mijzelf kon ik ervaren dat iets mij diep raakte…
En deze liefdevolle aandacht is dan precies het veld wat nodig is om weer tot heling en heelheid te komen. Een veilige bedding waarin je je thuis weet. Bij jezelf.

Misschien is  het wel het moeilijkste dat er is, om niets te doen en liefdevol aanwezig te zijn bij je ervaring van pijn. Mijn eerste reactie is vaak verweer door de tegenaanval aan te gaan, afweer door mij te de identificeren en ‘boven’ de ervaring te gaan staan, afleiding te zoeken of mijzelf te verdoven tegen de pijn door bijvoorbeeld troost te zoeken in een glaasje wijn of chocolade.
Maar wat gebeurt er als je niets doet en gewoon stil en aanwezig blijft?
Het wonderbaarlijke is dan dat de pijn niet stagneert en geen verhaal op zich wordt maar dat zich een beweging voor doet. Een natuurlijke beweging die vanzelf lijkt te gaan. Je pijn wordt zichtbaar en voelbaar, kan zich uiten, laat zich zien. Dat is dan wellicht de sleutel. Dat de heling van pijn begint bij gezien, gehoord, gevoeld mogen worden. Door de emotie in beweging te laten komen lost de pijn uiteindelijk op en kan er weer ruimte ontstaan voor je natuurlijke staat van zijn. Je licht komt weer tussen de wolken vandaan. Want in essentie zijn we licht en ongeschonden.  Volmaakt en zonder ‘krasjes’. Misschien zijn die krasjes alleen maar te lang vast gehouden pijn en wordt het ook voor mij weer eens tijd om vaker liefdevol stil te staan bij de signalen van die pijn die gevoeld en gehoord wil worden om weer ruimte te maken voor mijn licht.

Een uitnodiging dus aan mijn vrienden én mijzelf om lief te zijn voor jezelf.

Esther Landa, 21 april 2016