Lente

Kon het maar altijd lente zijn! 

Wat kan ik genieten van de geur, het licht, de kleuren en de groeikracht van dit seizoen. Het nieuwe leven dat zich onder je ogen voltrekt. Dat nieuwe leven dat dit jaar een extra dimensie kreeg. De verschuiving naar het nieuwe normaal, dat helemaal niet zo normaal voelde.  Door de situatie gestuurd, was ik veel buiten en zag ik iedere week andere planten, bloemen en kleuren. Dit wonder leek zo maar te gebeuren. Wat een prachtig cadeau van moeder Natuur in deze onzekere tijden.  Wat was het fijn om te ervaren dat ondanks de grote veranderingen, er ook constanten zijn.

Te ervaren dat er altijd leven, groei en ontwikkeling is. Dat je mag vertrouwen dat het leven zichzelf aanstuurt. Dat mijn hart blijft kloppen, mijn bloed blijft stromen, mijn organen hun werk doen. Dat onder mijn zorgen en angsten, die mij regelmatig bespringen en overnemen, er de stilte is, waar de groeikracht als zaadje ligt en het leven gecreëerd wordt. Ik probeer erbij aanwezig te blijven. Ik probeer er in te rusten. Ik probeer er in volle overgave aan deel te nemen. Alles is er en alles gaat voorbij. De lente is er, ik wil haar vasthouden in al haar schoonheid, levenskracht en hoop. Maar daar zal toch ook de zomer komen. En de herfst, de winter en daarna zal er altijd weer de lente zijn.