Broos leven

Broos Leven

Het gaat om het ontdekken van je onmacht en daar bij willen blijven. Dan zal het zachte het winnen van het harde. Ton Lathouwers

Alles is eindig. Als ik die eindigheid voor mijn ogen zie gebeuren in mijn eigen leven is het heel ingrijpend. Het echte besef komt kennelijk pas als ik zelf ervaar dat mijn geliefde opeens uit mijn leven verdwijnt. Dit verlies heeft me het afgelopen jaar beziggehouden: het voorbijgaan van samenleven met hem is schokkend en gooit alles omver. In het definitieve van zijn afscheid ervaar ik tegelijkertijd de onwerkelijkheid ervan; dat wat afscheid neemt is zijn lichamelijke aanwezigheid, maar wat doorgaat is zijn aanwezigheid. Ik besef daardoor dat liefde heel reëel is, een werkelijkheid die blijft; dit blijvende kan niet worden weggenomen door de dood; het Is er. Liefde Is. Wat zo ontroerend zichtbaar wordt in de laatste periode voor hij overlijdt is dat juist die liefde zo tevoorschijn komt, terwijl zijn lichaam zwakker wordt; alsof er een bedekking verdwijnt die er daarvoor op heeft gedrukt. Ik zie zijn licht steeds stralender tevoorschijn komen. Misschien is dat wel voltooien in de juiste zin van het woord, een voltooid leven betekent dan dat het in die laatste periode stil en schoon wordt in je en dat het ‘goed is’.

Lees meer

Veilig zijn

Zij raakt in paniek bij het idee om haar kwetsbaarheid te laten zien. Ze heeft het zorgvuldig een plaats gegeven in haar leven. En toch wil ze de opleiding EssentieCoaching volgen. Ze ziet er tegenop, zo vanzelfsprekend is het niet om het voelen weer toe te laten. Voelen en direct ervaren wat er is lijkt haar mooi, voor zichzelf en ook om dit als deskundigheid te kunnen toevoegen in haar werk.

Meestal hebben we ons in het leven beschermd tegen de reactie van andere mensen op het laten zien van hoe het werkelijk met ons is; je geraaktheid, de dingen die moeite kosten, alle emoties die er zijn bij het ervaren van het leven met zijn uitdagingen.

Soms is het ook onveilig geweest. In het huis van herkomst met een emotioneel niet gezonde ouder of broer/zuster. Je groeide op met de vanzelfsprekende patroon van jezelf beschermen. Er was niet voldoende veiligheid om te laten zien wat de situatie met je doet. Om te vragen wat je nodig had.

Lees meer

7 Minuten

Door Tan May Ing

Elke keer dat ik in Londen een taxi neem is het een verrassing wie ik zal ontmoeten en wat ik zal ervaren. Ik geniet zo van de ontmoetingen met uberdrivers vanuit verschillende culturen en landen van herkomst. Meestal ontstaan er bijzondere gesprekken.

Dit keer was het Guntis. Hij verwelkomde me in zijn taxi en vroeg of de temperatuur okay was. Hij meldde ook dat de rit 7 minuten zou duren. Toen zei hij iets wat ik niet verstond. Nadat hij dit herhaalde zei ik dat ik niet zo gemakkelijk praatte met een mondkapje op.

Zijn antwoord verraste me zo en kwam regelrecht mijn hart binnen.

Hij zei: moeilijk is het te communiceren wanneer je mind en je hart afgesloten zijn. Dat je elkaar niet kan ontmoeten in dat geval. Mondkapjes maken het niet moeilijk…

Wat volgde was een diep gesprek over de essentie van het leven, over onvoorwaardelijke liefde. Dat een moeder van een pasgeboren kind het meest de onvoorwaardelijke liefde benadert. Ik vertelde hem dat ik het ook ervaarde toen mijn moeder stierf. Dat geboorte en dood zo dicht bij elkaar liggen.

Lees meer

Grote schoonmaak

Het afdalen in jezelf kun je zien als een grote schoonmaak: je maakt je leeg en schoon. Dit doe je met behulp van aandachtig waarnemen, bewust ademen en luisterend bewustzijn. Hoe leger je bent, hoe meer ruimte er is voor nieuw, stromend en voedend leven. 

Bij het reinigen kun je de ik-kramp beetje bij beetje loslaten. Je kunt bijvoorbeeld de volgende gebieden uitnodigen los te laten:

– Je neemt je lichaam waar met haar spanning en kramp en nodigt het uit om los te laten. Hierbij kan expressie en klank je helpen bij het leeg worden.
– Innerlijk kijk je hoe je denken vol zit met vaste overtuigingen en oordelen. 
– Je te strakke willen en niet-willen neem je waar.
– Je kijkt naar je gevoelsleven met haar vaste verhalen en bijbehorende emoties. 

Lees meer

Als je je laat vallen

Als je je laat vallen kom je aan op jouw bodem

We vliegen van afspraak A naar afspraak B. We houden vaart en hebben alle ballen in de lucht. We kunnen dit. We zijn sterk en competent en het is een gewoonte geworden om strak gespannen het leven aan te gaan. Bovendien zien we onze collega’s dit ook doen en geloven we in de urgentie van onze taken. Daarna komen we thuis en beginnen de zorgtaken. We vliegen van de kinderopvang naar de supermarkt. Eenmaal thuis staan we achter het fornuis en we ademen pas uit als de kinderen op bed liggen en de afwas in de machine staat.. pff ..o nee, we moeten onze ouders ook nog even bellen, zucht..

Zonder ervan bewust te zijn identificeren we ons met de harde werker, de competente leider, de zorgzame ouder. We identificeren ons met dat wat vaak van ons wordt gevraagd. Dit is een onbewust proces. Als de identificatie voortduurt dan weten we niet meer dat we meer zijn dan zoals we nu handelen. Het is onze ego geworden, als overlevingsstrategie om de vele eisen van het leven aan te kunnen.

Op een gegeven moment willen we meer, meer leven in plaats van overleven. Meer zingeving, bezieling en passie. Meer ruimte voor jezelf, beter weten wat je wilt.

Lees meer

Wie ben ik?

Door Marco Faasen

Wie ben ik?

Toen ik vijf jaar geleden begon met de opleiding EssentieCoaching, had ik mezelf redelijk goed in beeld.
Dat dácht ik tenminste.

Gebaseerd op mijn ervaringen uit het verleden had ik een duidelijk zelfbeeld gevormd, met mijn mogelijkheden en vooral ook mijn beperkingen, en wat ik van de toekomst kon verwachten.
En ik dacht: ‘Dit ben ik’.

Tijdens de opleiding werd echter snel duidelijk dat er nogal wat gebieden in mij waren waar ik nauwelijks bekend mee was; gebieden waar angst en pijn de boventoon voerden, gebieden die ik jaren lang vermeden had en mezelf sterk om had veroordeeld.
En ik dacht: ‘Dit ben ik niet’.

Lees meer

Volle leegte

Wat is het een uitdaging om dit te ervaren. In onze huidige  situatie word ik van buitenaf gedwongen om naar binnen te gaan. Letterlijk en figuurlijk. Ik ben vertrouwd met mijn binnenwereld, voel me daar thuis. Maar doordat ik dwang ervaar, raak ik toch uit balans en verlies ik mijn natuurlijke stroom van eb en vloed. Het natuurlijke naar buiten stromen en weer naar binnen stromen. En om ten midden daarvan in de volle leegte te zijn.

Als ik de afgelopen maanden in ogenschouw neem dan valt op dat ik me liet dwingen om opnieuw in de overlevingsstand te gaan. Ik genoot wel elke dag volop van het wandelen in de natuur. De frisse lucht naar binnen laten stromen, de stilte ervaren, de beweging, de verbinding met alles wat leefde. Ik genoot ook van het niet meer hoeven reizen naar mijn werk. Daarnaast ervaarde ik ook dat het alleen zijn in huis veel van mezelf vroeg. Ik kwam mijn verschillende afweermechanismen tegen. In verschillende periodes, maar soms ook op een dag meerdere.

Allereerst verdween ik van het hier en nu, verdween ik uit mijn midden, door veel films te zien en lang te surfen in de virtuele wereld. Alhoewel ik er in het begin van genoot als van guiltypleasure, miste ik daarna het gevoel van voldoening. Ik ervaarde lege leegte. Dan kwam een periode dat ik verdween door een vesting om me heen te bouwen. Ik wilde dat lege leegte niet voelen en overtuigde mezelf dat ik het goed had in mijn eigen bubbel, een zelf gekozen quarantaine. Kookte en bakte en isoleerde me van de mensen om me heen. Ook dat voelde goed. Weinig confrontaties, maar tegelijkertijd wel erg uit verbinding.

Lees meer

Mijn overgave aan de creatieve leegte

Als er iets is, wat ik geleerd heb tijdens mijn opleidingsjaren Essentiecoaching, is het leren vertrouwen op de creatieve leegte. En juist dat vertrouwen geeft mij nu de ruimte om een pauze te nemen in mijn werk en niet bang te zijn voor de stilte.

Ik zie mezelf nog zitten, het eerste weekend: vol verlangen naar…  Naar overgave? Naar eenwording? Naar verlossing? In ieder geval naar een heil dat over mij zou komen en er voor zou zorgen dat ik eindelijk alles helemaal ging begrijpen. Hoe de wereld in elkaar zat, hoe ik daarin mijn weg het beste kon vinden en hoe ik verlossing kon vinden van de spanning en het verdriet dat ik voelde. Over wat wist ik niet eens precies. Wel, dat ik het graag wilde begrijpen. Als ik maar eenmaal wist hoe het werkte, dan zou alles goedkomen.

En terwijl ik steeds beter begreep waar het allemaal om te doen was (voorwaartse horizontale lijn – contact met anderen, verticale lijn – verbinding tussen hemel en aarde, zijwaartse horizontale lijn – balans mannelijke en vrouwelijke energie) voelde ik de spanning opbouwen. Ik begreep het allemaal perfect, het klonk logisch en aanlokkelijk. Ja, hier had ik wat aan en ik kon er zeker mee uit de voeten! Waarom had ik dan zo’n onbedaarlijke behoefte om te huilen? Waarom lukte het me echt niet meer om mijn tranen te bedwingen? Als ik nu mijn verdriet de vrije loop liet, zou het nooit meer goed komen, dacht ik. Ik zou in een peilloos diepe put belanden, ergens ver weg in de aarde en ….dus de controle verliezen en misschien wel verdwijnen. Dat wilde ik ten koste van alles voorkomen. Maar het lukte niet. Ik kon de stroom niet meer tegen houden.

Lees meer

Mijn ervaring in het stoppen met doorgaan

Elke dag brengt het leven mij in situaties waar ik iets van kan leren. Zo kan ik de diversiteit in mijzelf, mijn innerlijke diamant steeds mooier slijpen en polijsten en kom ik dichter bij mezelf.

Vandaag stond ik even stil bij het thema stoppen met doorgaan. Ik wil jullie daarin meenemen.

Soms zijn deze levenslessen ongenadig hard. Ik keek terug op mijn leven en dacht aan het moment waarop mijn toen zestienjarige dochter door een ongeval om het leven kwam. Ik herinner me als de dag van gisteren de gigantische dreun die on-verdoofd lijf en geest deed schudden alsof ik midden in een aardbeving was beland.  Dit speelde zich in alle heftigheid binnenin mij af.

Rondom mij woedde een orkaan van wereldse activiteiten, van mensen die onderweg waren, productie maakten, hun diensten aanboden en met elkaar spraken alsof er niets aan de hand was. De sneltrein denderde gewoon door. Na een tijdje voelde ik wel dat -hoewel de orkaan nog hevig tierde- er in het oog van de orkaan ook stilte heerst. Hier voelde ik me weer aanwezig en voelde ik ook de aanwezigheid van mijn dochter.

Lees meer

Zomer

De zomer was heet. Veel plannen die ik had, moest ik laten varen. De zon bepaalde wat er wel of niet mogelijk was: rustig aan en mij overgevend aan de warmte. De zonnestralen waren zo verzengend dat schaduw de beste plek was om te vertoeven.

Schaduw, wat ken ik deze plek goed. Zonder dat ik mij ervan bewust ben, verblijf ik in mijn leven dikwijls in mijn eigen schaduw. Het kwam lang niet in mij op om in mijn licht te gaan staan. Het leek mij beter om mij gedeisd te houden. Niet te veel opvallen, daar voelde ik mij het veiligst bij. Ik had het gevoel dat ik door de mand zou vallen als anderen werkelijk zouden zien wie ik was. Ik deed mijn best om mij stoerder voor te doen dan ik was. Mijn onzekerheden hield ik voor mijzelf. Als ik zou laten zien wat er ten diepste in mij omging, zouden mensen mij wel eens voor gek kunnen verklaren. Dat had ik namelijk ook al dikwijls met mijzelf gedaan.

Lees meer